Varzo - Masera

Zondag, 14 juli 2013

Van Varzo door het Valle Divedro naar Masera

 Jorge sluit de deur van ons luxe appartement in Casa Castelli in Varzo 

Opweg naar het station in Varzo dat iets buiten het centrum ligt.

Vanaf het plein voor het Station in Varzo zien we hoog boven ons de kerktoren van Trasquera vanwaar we gisteren namiddag over de Sentiero del Brocc steil afdaalden naar Varzo.

Annelies, Jorge en Jan  moeten ruim een uur wachten op de bus naar Domodossola.

Annelies heeft eindelijk tijd om in het boek te lezen dat al een hele week onaangeroerd in haar rugzak zit.

Na het bestuderen van de landkaart die op de voorgrond links tegen de muur hangt besluit ik om vanaf Varzo verder te lopen en niet met mijn drie wandelvrienden met de bus naar Domodossola te reizen en daar mijn wandeltocht naar Viggiona te vervolgen zoals eerder mijn plan was. Op de gloednieuwe hoogglanslandkaart (er zit nog geen krasje of beschadiging op) staat een voor mij nieuwe wandelweg die door het centrum van Varzo beneden door het Valle Divedro naar Domodossola loopt. Deze wandendelweg staat niet op de twee landkaarten en ook niet op mijn GPS-kaart die ik bij me heb. Na een hartelijk afscheid van mijn wandelvrienden ga ik vol goede moed opweg. Ik draai mij nog een keer om zwaai nog een keer naar mijn companen en denk te beginnen aan een gemakkelijk wandeltochtje. Ik vertrouw volledig op de informatie op de nieuwe hoogglanslandkaart. Dat vertrouwen zal mij nog flink opbreken....

Als ik richting het centrum van Varzo loop wachten Annelies, Jorge en Jan nog steeds op de bus naar Domodossola.

Van Domodossola gaat het met de smalspoortrein door het het Valle Vigezzo en het Cento Valli naar Locarno. Van Locarno met de trein naar Airolo om de auto op te halen.

In het centrum van Varzo breng ik een bezoek aan de kerk

Voor het eerst in mijn leven steek ik in een kerk een kaarsje op met een heel speciale intentie.

Op mijn oude dag word ik nog (bij)gelovig......

Naast de kerk kijk ik nog even naar het restaurant waar wij gisterenavond samen heerlijk gegeten hebben.

Ik probeer in Varzo een aanwijzing te vinden die mij op de nieuwe wandelweg naar Domodossola brengt.
Meer dan rose linten aan lampen en lantaarnpalen kan ik echter niet vinden. Ik vraag verschillende mensen naar de nieuwe sentiero richting Domodossola. De weg naar Domodossola kunnen ze mij allemaal wijzen...maar een wandelweg.... schouderophalen en het antwoord "non lo so" is mijn deel..
Ik besluit dan maar om de verharde weg door het dal te volgen in de hoop daar ergens een aanwijzing te vinden.

Ik kom weer langs Casa Castelli

Buiten Varzo kom ik in de Via Novara langs deze kerk.

Binnen wil ik hogere machten om hulp te vragen en desnoods nog een kaars opsteken. Maar de deur is al volgens mij al jaren gesloten.

Het dal wordt steeds smaller en een wandelpad kan ik nergens ontdekken. Ik vervolg mijn weg tussen de witte streep en de vangrail.

Langs de vangrail is er plotseling een soort expostie van een smalspoortreintje. Om het van dichterbij een beetje beter te kunnen bekijken, wil ik over de vangrail klimmen. Als ik amper met een been over de vangrail sta stuift er een wild blaffende grote hond, van een voor mij onduidelijk merk, op mij af . Ik kan mijn been en gelukkig ook mijn broekspijp nog net in veiligheid brengen voor het monster toe hapt en zet het op een rennen. Angstig  hoop ik dat "il cane" niet over de vangrail zal springen en op zijn territorium zal blijven. Ik ren voor mijn leven en als ik buiten adem een stuk voorbij het expostieterrein ben lijkt het blafffen iets minder luidruchtig te worden en durf ik pas om te kijken. Il cane staat met zijn voorpoten op de vangrail en stopt pas met blaffen als ik al lang uit het zicht ben.

Door het smalle valle Divedro lopen de rivier Torrente Diveria, een spoorlijn en de autoweg E62.

Het is gloeiend heet op het asfalt en als ik bij een brug over de rivier Torrente Diveria kom zie ik aan de westkant van de rivier een brede onverharde weg en ik besluit deze te volgen. 

Vanaf de brug maak ik nog een foto, met 60 keer zoom, van de kerk van Varzo met daarvoor Casa Castelli
waar ik de afgelopen nacht heb geslapen.

Ik volg de onverharde weg langs de rivier enkele kilometers. Alhoewel de weg niet op mijn kaart staat heb ik goede hoop dat de redelijk brede weg richting het zuiden door blijft lopen naar Crevoladossola. Maar dat blijkt ijdele hoop want de weg draait plotseling helemaal naar het noorden. Niet echt de richting waar ik naar toe wil. Naar het zuiden langs de rivier loopt alleen een heel smal paadje waar zo te zien al langere tijd niemand meer gelopen heeft.

Langs het paadje of voor wat er voor door moet gaan staan graafmachines die volledig door planten  zijn overwoekerd. Hier is al lang niemand meer geweest maar ik probeer mijn weg langs de rivier te vervolgen..

Na een tijdje is een paadje nauwelijks meer te herkennen. Het is een dichtgegroede wildernis. Ik schrik me wezenloos als vlak voor me een ree wel twee meter omhoog springt en het hazenpad neemt. De vraag is wie meer geschrokken is, het ree of ik?